In 1999 was ik voor de tweede keer in New York. De eerste keer (in 1997) lag mijn focus grotendeels op het fotograferen van deze geweldige stad. Maar de geluidopnamen die ik maakte met een kleine mono microcassetterecorder inspirereerde me dusdanig dat ik tijdens mijn tweede vakantie behalve een fotocamera ook 'bewapend' de stad doorkruisde met een Minidiskrecorder en stereomicrofoon. De microfoon bevond zich voortdurend (met plopfilter tegen de wind) steevast in het knoopsgat van mijn jas. Mijn handen in mijn zakken, mijn vingers bij de startknop. Wat leer je apparaten goed kennen als je ze niet kunt zien.
Maar wat was de microfoon goed te zien. Als ik gesprekken opnam, was er altijd wel een moment waarop iemands oog op de lompe schuimrubber kap viel, maar veel meer dan een " Is that a microphone?" hoorde ik meestal niet. Over het algemeen ging men hierna weer helemaal op in het verhaal dat blijkbaar aan deze willekeurige voorbijganger verteld moest worden.
Zo ontmoette ik ook een zekere Richard die, zoals hij zichzelf aan mij omschreef, "the most graziest nigger", was die ik ooit ontmoet had. Wat een verhalen, en wat een toneelspel gaf deze goed gemutste (al droeg hij een pet) jongeman aan ons weg. Mijn enige zorg was om de wind te vermijden en om zo nu en dan naar een andere plek te bewegen om het beste geluid op te pikken.
Meer dan 100 minuten opnamen maakte ik buit die dag. Een vruchtbare dag, waarvan ik t.z.t. graag meer zou willen laten horen. Ondertussen hoop ik dat je jezelf vermaakt met dit stuk waarin Richard er driftig op los declameert over het feit dat Jonny Depp niet vies was van wat crack.
Maar wat was de microfoon goed te zien. Als ik gesprekken opnam, was er altijd wel een moment waarop iemands oog op de lompe schuimrubber kap viel, maar veel meer dan een " Is that a microphone?" hoorde ik meestal niet. Over het algemeen ging men hierna weer helemaal op in het verhaal dat blijkbaar aan deze willekeurige voorbijganger verteld moest worden.
Zo ontmoette ik ook een zekere Richard die, zoals hij zichzelf aan mij omschreef, "the most graziest nigger", was die ik ooit ontmoet had. Wat een verhalen, en wat een toneelspel gaf deze goed gemutste (al droeg hij een pet) jongeman aan ons weg. Mijn enige zorg was om de wind te vermijden en om zo nu en dan naar een andere plek te bewegen om het beste geluid op te pikken.
Meer dan 100 minuten opnamen maakte ik buit die dag. Een vruchtbare dag, waarvan ik t.z.t. graag meer zou willen laten horen. Ondertussen hoop ik dat je jezelf vermaakt met dit stuk waarin Richard er driftig op los declameert over het feit dat Jonny Depp niet vies was van wat crack.
"That's Johnny Depp!!!
My friends don't know him you know. He's from white-tv, my friends don't watch white-tv".
No comments:
Post a Comment